Wad er te lopen viel en ongelukjes in Kite-hoekjes…
Vrolijk gepakt reisden een 11-tal loopvrienden vannacht, 02.15 uur, naar noord-Groningen. Daar stapten we over de dijk de rotzooi in met als doel na 19 kilometers Schiermonnikoog te bereiken. Er viel direct niet te ontsnappen aan de bagger. De eerste kilometer sopten en klotsten we vrolijk enkeldiep door de prut. Na de eerste watergeul tot aan de navel kregen we er pas echt zin in. Fotomomentje als de zon opkomt, temperatuur is lekker, wel een jasje aan want er staat een straf windje uit het oosten.
De tocht is maar enkele keren per jaar te organiseren omdat deze alleen na springtij verlopen kan worden. De stand van de maan en de zon zorgen dan dat meer dan 1,70 meter water wordt afgevoerd uit het wadbekken. Hierdoor kan via het wantij, een soort zandrichel van het eiland naar de kust, tijdens het laagtij het eiland lopend worden bereikt. Omdat we weggingen voordat het doodtij was stond er nog veel stroming in de geulen van het water dat nog bezig was weg te stromen. De kleinsten onder ons kregen een touw aan het been om ze bij afstromen terug te halen. Gelukkig bleef Berdien dank haar goed geprononceerde frontpartij met het hoofd boven water. Vrolijk plasten we weer verder.
De tocht stond omschreven als zwaar. Met een duur van 5 á 6 uur is het een stevige tippel maar voor ons ’topatleten’ was het prima te doen. Zelf de verdwaalde voetbalhooligan stampte dapper aan zijn vrouws zijde voort. Af en toe was er een verrassing door diep slik maar daar ga je eigenlijk toch voor wadlopen. Anders kun je ook gaan wandelen in het Zandstuvebos. Rond 10.30 uur was het uit met de pret. Even tijd voor een fotomoment dat direct wereldkundig werd gemaakt op de Whatsapp. Op de spartaans ingerichte wasplaats, een waterslang waar je om de beurt de dikste stukken af kon spoelen, omgekleed en daarna ging het dorpwaarts. De dames vonden het heerlijk om even de exquise sanitaire voorzieningen te utiliseren.
Onze trouwe reisleider Tonos Ruyteros had de Toxbar gevraagd om broodjes voor ons te smeren. Dat had de eilandbewoner met verve gedaan. Een keur aan bovennormale spijzen werd door dartele nimfen en zijne ruigheid zelf ter tafel gedragen. Koele zuivel werd geserveerd als bijgerecht. Na even te hebben afgetikt op naar het strand.
Het weer liet zich inmiddels van zijn beste kant zien met aangename temperaturen en veel zonneschijn. Op het strand werd druk gekitesurft. Een straffe oostenwind liet ons uiteindelijk vluchten naar een aanpalend terras. Licht gezandstraald werden dorstige kelen gespoeld met koele dranken. En toen hoorden we een doffe knal……
Een der Kitesurfinstructeurs was door een windvlaag gegrepen en tegen een grote metalen bak gesmeten. Het manneke had veel smart. Door zijn kameraden naar boven gedragen bleek zijn scheenbeen een ernstige verhoging te vertonen. Middels paracetemollen en ijscompressen is getracht zijn been te reden. Dat is helaas gelukt. Omdat er op het eiland zelf geen geneesheer te bereiken was hebben we het slachtoffer uiteindelijk met de streekbus naar de boot vervoerd. Bij het afscheid kon hij trekkend aan zijn zware Van Nelle al een scheef glimlachje produceren.
Voedertijd. En wat eet je in de haven? Vis. Gelukkig had de plaatselijke visboer een soort McVis ingericht en daar hebben we onze kibbelingen, kroketten en gebakken Poon genoten. Huiswaarts. Vanaf de dijk naar de stad is Groningen wijder dan je denkt. Een stroeve 3 kwartieren gaans. Toch nog voor de koffie thuis.
Een echte vakantiegevoeldag. Het is wat intensief om een uurtje of 18 achter elkaar door te rossen maar het was het alleszins waard vandaag. Vannacht voor iedereen lekker slapen en morgen gezond en waarschijnlijk toch een beetje brak, weer op. Dank sportvrienden voor jullie bijdrage en voor eenieder die niet kon deelnemen nu alvast een uitnodiging om vooral de agenda volgend jaar goed in de gaten te houden. Hier wil je een keer bij zijn.
Toch nog even speciale dank aan onze reisleider Tony, dank makker!
Ben