Engelse mijlen en cheesecake…
Zon en wind dat zijn de ingrediënten voor de 10 Engelse mijlen in Haaksbergen dit jaar. In voorgaande jaren konden rond deze tijd de korte broeken weer aan, dit jaar waren mutsen en handschoenen noodzakelijk. Met zulk koud weer is een aangepaste wedstrijdtactiek aan te raden. Niet in je uppie stoer 8 kilometer tegen de wind opboksen maar een brede rug zoeken waar je achter kunt kruipen. Daarbij neem je dan voor lief dat je meestal niet je eigen tempo kunt lopen. Daarvoor is dan nog de laatste helft van de wedstrijd over. Vol gas met windkracht 6 in de rug terug naar Hoaksebargen. Daar dachten meer lopers net zo over dus op de heenweg naar Buurse zag je overal op het parcours groepjes samen kleunen tegen de wind op de terugweg werd het weer een individuele strijd tegen je zelf. Driekwart koers gaat het tempo door de geleverde inspanning iets naar beneden en moet je jezelf weer een beetje aanslingeren om niet in te kakken. Het helpt dan wel als een trainer nog even een beetje peper in je reet stopt en even naast je fiets en wat onnozelheden naar je roept.
Onderweg kom je af en toe nog eens iemand “tegen”. Soms is dat een verenigingslid die op z’n elf-en-dertigst rond hobbelt en een kilometer lang even met je kletst. Anders kan het een collega zijn die onverhoopt goede beentjes heeft en nog eens een extra beetje gas geeft. Jij als niets vermoedende, al een beetje in slaap gesukkelde, atleet moet dan ook maar een schepje kolen op het vuur gooien om deze eeuwige schande te voorkomen. Hulde ook voor onze herstellende teamlid dat zelfs de beheersing wist op te brengen om iemand van de Zandstuvenaren gewoon voor hem te laten eindigen, chapeau!
Volgens het algemene sentiment na de wedstrijd heeft iedereen zo’n beetje gelopen voor wat hij of zij waard was. De schrijver zelf en meneer H hadden vandaag de beste beentjes en persten er nog een PRetje uit. Een blondje uit Sibculo liep vandaag volgens mij haar eerste 10 mijl en daarmee natuurlijk ook een PR. Goed gedaan meissie.
Tijdens het loungen blijft dat meneer Coes ook in de keuken z’n mannetje staat door met een volvette cheesecake ten tonele te verschijnen. Een experiment met de befaamde en inmiddels beruchte maagvullende arretjescake is helaas mislukt. Het recept wordt weer aangepast naar gewone boter in plaats van de vloeibare variant. Direct na het nuttigen van de cheesecake werd er een verzoek gedaan om het recept van deze calorieknaller ook maar weer te delen via de site. Ik vraag me wel eens af wanneer iemand weer eens een oven aansteekt om iets te bakken. Bij deze temperaturen is het wel een beetje erg makkelijk om recepten van de koude bakker klaar te maken!
Maandagavond heeft Yvonne een uitlooptraining voorbereid voor de wedstrijdlopers. Dus geen reden om thuis te blijven.