Over herders en verloren schaapjes….

Over herders en verloren schaapjes….

Overzicht van een enerverende duurlooptraining door een lommerrijke omgeving.

Zoals gebruikelijk staan op zaterdagmiddag rond twee uur ’s middags weer zo’n 20 dames, heren en 1 hond klaar voor een flinke tippel vanaf het hoogste punt van de Lemelerberg. De heer Coes heeft in al zijn wijsheid besloten een stafkaart van de omgeving te maken met daarin verwerkt een speurtocht. De totale afstand bedraagt zo’n 14,5 kilometer volgens hem dus rekenen we op iets net onder de twintig. Het spreekt voor hem dat de uiteindelijke afstand maar 17,5 kilometer was, daarvoor hulde.

Na 4 kilometer inlopen is het tijd voor de eerste serieuze versnelling bergop. We duwen iedereen naar boven en gaan ons dan opmaken voor een rondje Archem en Regge. Voor de liefhebbers compleet met paardjes op de dijk, gezellig. Tot zover niets aan de hand. Harry fietst als een bezetene tussen de eerste en de laatste lopers. Hij heeft daarbij wel wat weg van de zwart-witte vriend die ons vergezeld als enige echte vertegenwoordiger van het hoedersras. Op de roep “ik kom rechts voorbij” is het dan wel de bedoeling dat je als loper naar links gaat om niet in het geweld van draaiende wielen ten onder te gaan.

Na de stuw is er een splitsing in de route voor hen die een iets kortere afstand prefereren. Wederom tot nu toe niets aan de hand. Gezellig keuvelend met af en toe een versnelling schuift het peloton de dijk van de rivier op. Plots slaat het noodlot toe. Herdersbaas Ruiter raakt zijn trouwe viervoeter even kwijt aan een plaatselijk rondlopend dartelend exemplaar. Nadat hij, zij het met enige moeite, de controle had terug gekregen besloot hij terug te keren op zijn schreden. De groep voor hem was al uit het zicht verdwenen en hij dacht dat zijn beslissing de reis zou bekorten. Bleek achteraf dat het punt waarop hij zich bevond ongeveer halverwege de reis was. Gezellig samen trippel je zo een eind weg blijkbaar.

Naast de loper uit de voorgaande alinea had ook vader Staarman een deel van zijn familie meegenomen. Deze jonge telg had ons al vaker vergezeld en kan aardig meekomen. In het begin gaat hij vrolijk met de snelle jongens en meisjes mee. Maar zijn leeftijd indachtig is dat jeugdig elan niet toereikend voor 17,5 kilometer. Geen nood het peloton heeft zich dan al opgesplitst in diverse groepjes en er kan worden afgezakt naar dezen. Zo zwabberen we altijd alle deelnemers terug naar het startpunt. Maar het systeem is niet feilloos zoals zal blijken uit het vervolg.

Halverwege de dijk ontsnapt de jonge heer aan de aandacht van de laatste lopers. Omdat net voor de dijk een splitsing heeft plaatsgevonden zijn er achter hen geen deelnemers meer. Alleen de al eerder genoemde persoon die beslist en dringend zwaaiend door een weiland hopst om dat @#$%^ weer onder controle te krijgen. Zoals al gemeld keerde hij na het hervinden hiervan op zijn schreden terug. Zoon Staarman gaat echter verder in de opgegeven richting.

Geheel onwetend van dit gebeuren vervolgt ieder ander zijn of haar weg. Na de laatste beklimming komt men aan bij de Leeuw. De heer Coes heeft het gered om op 1 na alle lopers voor te blijven. De laatst genoemde geniet dan al van koffie. Voor de rest volgt nog een toetje van 8 keer 100 meter bergop, rond de Leeuw en weer opnieuw. Ook hieraan komt een eind en strijkt de groep neer in het plaatselijke etablissement voor koek en zopie.

Daar tezamen aan de tafel gezeten slaat de onrust toe. Een opmerkzaam lid der vereniging mist een schaapje. Vader Staarman krabt eens onder de pet. Langzaam wordt het verhaal duidelijk. Enige actie lijkt geboden. Snel besluiten we een “search and find” te organiseren. Iedereen vind het niet verkieselijk dat thuis een onsamenhangend verhaal aan moeder Staarman moet worden opgedist vanwege het vermissen van een deel der kinderschaar.

We verdelen het zoekgebied in porties, noteren telefoonnummers op een kladpapiertje en gaan op pad. Succes gegarandeerd.

Onderwijl de teams rondscheuren in de diverse zoekgebieden zit het controleteam natuurlijk niet stil. Vanaf Leeuwarden is een F16 met fotoverkenningsapparatuur opgestegen. De helikopter is afgetankt en een Amber-alert is alvast voorbereid.

Na nog enkele minuten spanning verschijnt in een helder tegenlicht het zoekobject in het vizier van de controlekamerleden. Vrolijk zwaaiend met vlaggetjes en confetti werpend wordt zoonlief binnengehaald. De Searchparty-leden worden onverwijld van dit heugelijke feit op de hoogte gesteld en keren spoorslags terug naar de uitvalsbasis. Daar is inmiddels aan de verlorene een cola en een welverdiend stuk appeltaart verstrekt. Eind goed al goed. Rest alleen nog de verslaglegging van al deze gebeurtenissen en daar is bij deze dan ook in voorzien.

Ben