24 oktober 2012

Teutolauf und alles darumzu…

Strak geregisseerd, laat dat maar aan Lientje over, ging het op Ibbenburen an. In plaats van het sportieve uitje op Ameland hadden we gekozen voor een tochtje door het Teutoburgerwald. Hoe we het voor elkaar hebben gekregen, weet ik niet maar de weergoden waren ons meer dan gunstig gestemd. Ungelaublich nicht war?

Ter plaatse waren de familie Hoekman en Fokke ons al voor en hadden de beste slaapplekken in het huis al geconfisqueerd. Bleef niets anders over dan achter de trap of op de slaapzaal te bivakkeren. De laatst aangekomenen propten we op het vlierinkje. Gezellig allemaal in een 18-eeuws vakwerkhuis op een bauernplatz.

Op zoek naar een eetgelegenheid voor 17 personen kwamen we erachter dat de Duitsers hiervan een beetje schrik hebben. Groepen tot 12 personen waren welkom, maar meer ging echt niet. Ten einde raad togen Sandra en Jeanet naar de boer om in hun beste schoolduits om hulp te vragen. Gewapend met een boekje greep Richard de telefoon en zorgde ervoor dat er een flinke hoeveelheid varken klaarstond voor de volgende avond.

Tijd voor pasta. Ter voorbereiding op de 12 of 29 kilometer van zaterdag werd er een flinke hoeveelheid koolhydraten bereid. Zelfs Gert mocht van zijn dieet afwijken en flink mee bunkeren. Serieus als we altijd zijn was het om 10 uur al rustig in het ferienhaus. Nou ja ietsje later dan.

Omdat we ‘s ochtends pas om twee uur aan de start hoefden te staan, dachten we heerlijk te kunnen uitslapen. Maar daar dachten de 9 hanen van de boer heel anders over. Vanaf een uurtje of 5 hebben ze flink hun best gedaan en kukelden er vrolijk op los. Dit alles ter vermaak van de gasten. Er werden vele kiprecepten uitgewisseld. Uiteindelijk kozen we voor pannenkoek met dun gesneden plakjes haan. Nu alleen nog de hanen te pakken krijgen.

De vroege vogels waren al naar de plaatselijke bakker geweest en met een hard broodje en een kopje koffie zaten we alweer heerlijk buiten te ontbijten. Rondkeutelend had het duo Jut en Jul het briljante idee om eens te zorgen voor brandstof voor een kampvuurtje. Ondanks een pruttelende egaa togen we aan het werk en propten een half bos achter in de Kangoo.

Vertrek naar Lengerich waar het zou gaan beginnen. Jerry und familie en Gert waren al present. Trappelend van ongeduld stelden we ons op en da gings los. Na een paar kilometer de eerste serieuze beklimming. Dat hakte er lekker in en dan moet je nog een stukkie. Koek en zopie hadden de organisatoren goed verzorgd. Om de zoveel kilometer stond een verzorgingspost en dat was niet meer dan nodig.

Ronddartelend over de hoogste bergjes van het Teutoburgerwald hadden we een schitterend uitzicht over een herfstig gebied. Ondanks de auwe beentjes zo op het eind was het toch wel genieten. Na een paar uurtjes stevig doorhobbelen finishen we allemaal zonder problemen en kunnen aan het alcoholvrije bier dat door de organisatie was geregeld. Ook onderweg waren bij de laatste verzorgingsposten al flesjes bier losgetrokken voor de dorstigen onder de lopers. Daar hebben we maar niet aan meegedaan. Het was zo al zwaar genoeg.

Douchen in slagorde, de eerste groep was al schoon en fris en bezig om oorlogskleuren op te doen. Nog even storm door de haren en een beetje fris onder de oksels en op naar Gasthof Stapper. Daar had de uitbater oma uit de kist gehaald en die had de wind er flink onder. In no time stond er een partij voer op tafel. Guten apetit zoals ze dan zeggen. Na 5 kwartier was iedereen verzadigd en sommigen moesten even huilen omdat we geen ijsje na hadden. Koffie en kampvuur waren de volgende attractie. Als rasechte pyromaantjes togen Ruiter en Davenschot aan de slag. Vlammen ter hoogte van een flatgebouw joegen in korte tijd de verzamelde brandstof er door heen. Het duo Jut en Jul toog in lichtelijk benevelde toestand weer naar het bos en nu ging de andere helft van het bos mee naar de vuurkuil. Onder een fonkelende sterrenhemel branden we ook deze lading hout erdoor. Links en rechts trokken de deelnemers zich langzaam terug om zich ter sponde te begeven. Toen de vlammen gedoofd waren was het tijd om te filosoferen onder het genot van een afzakkertje. Maar vlak voor enen legden ook de laatsten der Mohicanen hun hoofd ter ruste.

Kukeleku…kukeleku….onze vriendjes waren weer vroeg van de partij. Het donker werd weggekukeld in een kraaimarathon van een uurtje of drie. Lang leve het landleven.
Pannenkoekentijd. In een gezamenlijke inspanning verzorgden de Berenstjes een stapel goudgele rakkers die ons tot thuis konden voeden. Boer Heinrich werd door de frau gestuurd om af te rekenen en voor 3 tientjes regelden we de schoonmaak van het huis erbij.

Voordat we naar huis gaan is een bezoek aan de steile oever van het Teutoburgerwald een must. Illegaal parkeren zit er niet in. De campingplatzhalter krijgt bijkans een hartverzakking als we onze automobielen parkeren op de weinige parkeerplekken bij zijn etablissement. Nadat we onze vervoermiddelen elders hebben ondergebracht lopen we naar de Dörenther klippen.

Groepsfototijd. Richard bespringt samen met Jeanet een Nijlpaardsteen en daar voegt de rest zich bij voor een orgiefoto speciaal voor Wilson. Via een kruip en sluiproute komen we uiteindelijk weer terug bij ons startpunt. Nu gaan we op zoek naar een ijsje voor het meisje. Bad Bentheim is the place to be. Nog even een terrasje en dan weer naar ons vaderland.

Marga, Hans, Richard, Jeanet, marieke, Jan, Gert, Gert, Jerry, Janine, Mink, Bianca, Erik, Sandra, Tony, Jacqueline dank voor een schitterend weekend.