Bevrijdingsestafette 2013 hakt er in bij (S)loopgroep de Zandstuve
Omdat sommig leden dachten dat het een echte wedstrijd was werd er constant gelopen op PR tempo. Als je dat een nacht lang probeert ergens tussen de 20 en 30 kilometer totaal, dan kan het niet anders dat er wat begint te kraken en piepen. Vooraf waren natuurlijk ook al een aantal beschadigingen gemeld her en der. Zere enkels, zwabberknieën slingerhakken en jubeltenen gingen vrolijk mee op reis. Maar victorie alles liep rond half tien ’s morgens op de zonovergoten Flierdijk de laatste meters naar ons clubhuis. Het vuur was thuis en werd vakkundig tijdens de ceremonie door een assistent van het 4 mei comité uitgeblazen. Gasdruk van rond de honderd atmosfeer dat houd een olielampje niet! Gelukkig roken er nog enkele leden en bracht een mee gesmokkelde aansteker redding. Branden dat zal het bevrijdingsvuur in Vroomshoop.
Vorig jaar waren we wat vroeg vertrokken en was het wachten bitterkoud verlopen. Ietsie later maar dit jaar. Ergens rond kwart over elf melden we ons bij de organisatie en worden ergens halverwege Arnhem in het wachtvak opgesteld. Zoals Henk later terecht opmerkte was daar weinig van de ceremonie te volgen doordat er waarschijnlijk was bezuinigd op de hoeveelheid ampères . Het eigenlijke aansteken van de fakkels ging in een lekker tempo rond een uurtje of een ’s nachts ging het los. Aangenaam temperatuurtje voor de lopers. Na de eerste etappes ging men al aardig dunner gekleed de bus uit. Het blijft een aparte ervaring om ’s nachts over een verlaten Veluwe te rennen met een heldere sterrenhemel. Zonder auto’s, ander geluid dan je eigen voetstappen en het gehijg, gesnork en geslobber van je runningmaatjes. Geef mij meer van dat soort nachten.
Bij een schuine parkeerpartij, vanwege de soms smalle bermen is door een van de leden nog geprobeerd met een man minder aan de eindstreep te komen. Met een volledig onbesuisde reactie werd het portier achter uw redacteur plots opengerukt. Net voorzien van een vers bakkie koffie konden slechts bliksemsnelle reflexen voorkomen dat een uwer met een gebroken nek en voorzien van een halve emmer kokende koffie ter aarde stortte. Thuis even checken of de overlijdensrisicoverzekering de laatste tijd is aangepast.
Bij Apeldoorn begon het alweer wat te lichten. Uiteindelijk moesten onze verdoolde reizigers door de plaatselijke hermandad weer naar de juiste route worden begeleid. ‘politie volgen’. Men was zich wat verloren gelopen. Nadat ze dolgelukkig met de rest van de roedel waren herenigd kon het feest weer verder. In de busjes was het stukje bij beetje een ingedutte boel aan het worden. Gelukkig bracht de nieuwe dag weer wat elan. De lange broeken konden nu ook uit en men werd weer wat alerter, lees begon weer allerlei onzin te bazelen. Het eind was in zicht.
Na het traditionele fotony momentje was door enkele dames de koffietafel gedekt en schoof men aan. Links en rechts was met wat koud stromend water geprobeerd zich nog enigzins te fatsoeneren maar verbluffende resultaten bleven uit. Toch toog het geheel op naar het vredesplein voor het hoogtepunt van deze dag. Nadat we waren opgehemeld door de voorzitter van het 4 mei comite stond er in de bibliotheek koffie en appelgebak voor ons klaar. Wat je met een gebbetje al niet voor elkaar krijgt. Een traditie moet ergens beginnen toch?
Daarna waren we weer vrij. Allen bedankt! Als afsluiter werd het Sahara evenement van 6 mei genoemd, dat zou voor de estafettegangers niet echt een goed vervolg zijn daar moest nog even wat aan gedaan worden. Zie elders.