Het (t)Rijnreisje en de 7 heuveltjes

Het (t)Rijnreisje en de 7 heuveltjes.

Er waren eens 18 lopertjes die hadden afgesproken om een eindje te gaan rondrennen. En niet zomaar rondrennen, nee hoor, ze wilden dat samen met 35.000 vriendjes en vriendinnetjes gaan doen. Tegelijkertijd! Daarvoor hadden ze allemaal samen afgesproken in Nijmegen. Daar wist iemand namelijk een mooie route over 7 heuveltjes. De route bleek 15 kilometer lang en dat was mooi want dat wilden de lopertjes ook graag. Ze hadden hard getraind onder leiding van Skipping Harry en IJzeren Yvonne op een afgelegen industrieterrein in Vroomshoop. Ter voorbereiding waren ze ook al naar Velp geweest en sommigen zijn zelfs op stage gegaan naar het buitenland.

Op de bewuste, druilerige, zondagmorgen verzamelen alle lopertjes zich vroeg op het stationnetje van Almelo. Met een beetje koffie worden ze allemaal langzaam wakker. Op het perron ontmoeten we ook een groepje mensen waar we allemaal diep medelijden mee hebben. De stakkers moeten op deze dag verplicht gezellig naar de Margriet winterfair. Daar zijn ze dan maar mooi klaar mee. Gelukkig kunnen we ondanks ons intense medeleven met deze intrieste mensen toch de gedachten verzetten en ons verheugen op de komende dag.

Als het hakkepuffende treintje eindelijk arriveert stort de hele meute zich op de nog niet bezette stoelen en heft een vrolijk lied aan ter versterking van de onderlinge band. Enkele medereizigers brengen de meegebrachte oorplugjes maar snel aan en nemen als voorzorg maar alvast een aspirientje. In Deventer tuimelt het hele stel de ene wagon uit en de andere weer in want we moeten nog verder reizen om aan de andere kant van de grote rivier eindelijk in Nijmegen te komen. Op het station waar we uitstappen wemelt het ondertussen al van de vriendjes en vriendinnetjes die van uit alle hoeken en gaten van Nederland zijn gekomen voor het hardloopfeest.

Moeder Marieke had voor ons allemaal een plekje gereserveerd in de herberg. Kloek en vlijtig liep zij rond met papieren en e-mails te zwaaien tot iedereen een goed plekje had. Omdat Rabo erg blij was dat we waren gekomen kregen we allemaal een mooi loopshirtje. Een goed begin van de dag dus. Ter voorbereiding knaagt iedereen de meegebrachte boterhammetjes op en ouwehoert er ondertussen heerlijk op los. Maar ja aan alle vrolijkheid komt weer een eind want nu moest het er maar eens van komen. Op naar de start. Om de zaak een beetje op te monteren ging het nog even wat harder regenen. Gelukkig had iedereen zijn ponchootje paraat die we allen op advies van Moeder Marieke hadden gekocht bij de plaatselijke goedkope regenpakjes verkoper. Om volledig controle te houden op de wedstrijd hadden we ons verdeeld over de verschillende startvakken.

Speedy Jerry, Gertje Vlam in de pijp en No-sugar Gert stonden vlak achter de uitgenodigde Afrikanen die een aanval op het parcoursrecord wilden doen. In krap 43 minuten zouden zij weer onder de finishvlag door moeten komen om zulks te realiseren. Direct daar weer achter stonden Tempo Jan, Tuuta Jan, Dappere Dickie, en Snelle Staarman (Gertje twee). Ergens daartussen bevonden zich ook nog Brakke knietjes Bram, Rappe René en Kranige Kolkman.

In het startvak oranje, dat overigens prachtig bij haar haar kleurde, stond In-voor-alles Ilona te trappelen van ongeduld samen met Jointje Jorieke. Om het achterveld af te stoppen had een vijftal zich vrijwillig aangemeld. Onder bezielende leiding van Taxi Maarten namen Blonde Bertine, Running Ria en Broeder Berend hun afgesproken positie in. Ondertussen huppelde Krulletje Reekers vrolijk in het rond in haar gekleurde regencapeje. Toen onze donkere vrienden alweer een eind voorbij het keerpunt waren begon voor de laatste lopertjes van de Zandstuve de wedstrijd pas. Na een klein half uurtje liepen we over de startstreep. De weergoden waren ondertussen tot de conclusie gekomen dat al dat water niet bijdroeg aan de sfeer en stuurden de wolkenhemel richting onze oosterburen. Na 5 kilometer fiks doorbuffelen kwam zelfs een voorzichtig zonnetje te voorschijn.

Onder deze vriendelijke omstandigheden zetten we met z’n 35-duizenden de sjors er goed in. Het parcours was zoals beloofd, ondanks de heuvels, best wel ‘snel’. Als je voor en achter je keek zag je een grote deinende massa hardloopvriendjes en vriendinnetjes die ook allemaal graag weer terug wilden naar Nijmegen. Na een dik uur flink aanpoten zat het er voor de meesten alweer op. De laatste vier kilometer ging bergaf en dat vonden de beentjes van de atleten wel prettig. Iedereen stoof dan ook met hoge snelheid door de finish. Zo dat zat er ook weer op.

Na een isotoon drankje hobbelt iedereen op z’n eigen gemakje terug naar de schouwburg. Na een beetje klooien met wat sponsjes, washandjes en babydoekjes lijkt iedereen weer klaar voor de terugreis. Onder het motto “niet schoon maar wel fris” laten we de charme spreken, driewerf hoera voor Axe. Als alle ballen weer zijn verzameld haasten we ons ter spoorwege. Daar rijdt een geschikte trein voor onze neus weg. We besluiten om de perronkiosk te overvallen.

Gewapend met volle bekers koffie en thee kletsen we een half uurtje weg. De volgende trein duiken we op de gebruikelijke wijze weer binnen en bezetten weer een coupeetje.

Aangestoken door de fantastische resultaten die zijn gehaald, menig persoonlijk record is gesneuveld, maken we lawaai voor 36. De zakken met snoepgoed vliegen je om de oren (wel even een bounty bewaren he?). Omdat er nu geen auto’s op treinen zijn gebotst of andersom verloopt de terugreis voorspoediger dan vorig jaar. Aan het begin van de avond leveren de chauffeurs hun medelopertjes weer af op de gewenste plekken. Een mooie dag was weer ten einde. En ze leefden nog lang en gelukkig.

Voor de aansprekende resultaten van deze dag verwijs ik u graag naar de uitslagentab verderop op onze site.

Broeder Berend